Recht op alimentatie

De geschiedenis van alimentatie
Het recht op alimentatie stamt al uit 1830 toen werd vastgesteld dat de man partneralimentatie moest betalen omdat vrouwen in die dagen niet mochten werken. Dit gold met name voor de meer welgestelden. In de lagere klassen kwam alimentatie niet voor omdat er simpelweg te weinig inkomen was voor alimentatie. Bovendien werkten vrouwen in de lagere sociale klasse veelal wel in de huishouding van de hogere klasse.

De levenslange alimentatie
Later werd vastgelegd dat de man na een scheiding zorg moest dragen voor de vrouw zolang de vrouw leefde. Omdat de vrouw meestal voor de kinderen zorgde kon ze niet werken of studeren en bleef ze ook lang afhankelijk van dat recht op alimentatie. Ook de schuldvraag was een basis waarop alimentatie al dan niet werd toegekend. Pas in 1971 is de schuldvraag feitelijk geschrapt als grondslag voor de alimentatieverplichting.

Het recht op alimentatie blijft bestaan
Hoewel een scheiding het einde van een relatie bevestigd heeft de wetgever bepaald dat ex-partners ondanks de scheiding verplicht zijn om elkaar financieel te ondersteunen. Dat recht blijft dus bestaan na een huwelijk. Zeker als een huwelijk op niet al te vriendelijke wijze eindigt is het lastig dat de ex-partners nog jarenlang met elkaar te maken hebben. Er zijn veel regels en wettelijke voorschriften waaraan moet worden voldaan en die zorgen ook voor een goede balans.

Alimentatie niet meer voor eeuwig
Een van de grootste wijzigingen op het gebied van alimentatie is de wettelijke bepaling uit 1994 dat alimentatie maximaal 12 jaar duurt. Dat wil zeggen als het huwelijk na 1 juli 1994 is gesloten. Ook dan zijn er nog wel mogelijkheden om de alimentatie te verlengen maar het is net meer zo dat echtelieden voor eeuwig aan elkaar verbinden blijven door het recht op alimentatie.

Veel gestelde vragen:

Bekijk ook de volgende alimentatie pagina’s